In de laatste aflevering van Dwars door de Politiek bespraken Marianne Zwagerman, Maurice de Hond en Renske Leijten de ontluisterende realiteit van de parlementaire enquêtecommissie die het coronabeleid moet onderzoeken. Wat blijkt? De commissie wordt bemand door volstrekt onbekende, onervaren Kamerleden, die zelfs door politieke junkies niet bij naam genoemd kunnen worden.
De grootste crisis sinds de Tweede Wereldoorlog – met historische grondrechtenschendingen, massale oversterfte en desastreuze sociale gevolgen – wordt geëvalueerd door een groepje mensen dat geen enkel politiek gewicht vertegenwoordigt. Geen prominenten. Geen kritische geesten. En dat is geen toeval. Want juist Khadija Arib, voormalig Kamervoorzitter en een ervaren, onafhankelijke kracht, werd op het laatste moment weggewerkt als voorzitter door een politieke en ambtelijke samenzwering. Arib was te zelfstandig, te lastig, te scherp. Ze zou nooit toestaan dat deze commissie zou worden gebruikt als schaamlap. Dus moest ze verdwijnen – via anonieme klachten en lastercampagnes. Zie daarover hier het volledige gesprek met Renske Leijten.
D66 en het CDA leveren helemaal niemand in de commissie. VVD stuurt een onbekende backbencher. Terwijl juist deze partijen eindverantwoordelijk zijn voor het wanbeleid tijdens de crisis. Ook veel andere partijen trokken hun kandidaten terug of leverden niemand. Het resultaat: een commissie zonder tanden, gestuurd door partijbelang, niet door waarheidsvinding.
Renske Leijten, die zelf deel uitmaakte van eerdere parlementaire onderzoeken, is helder: dit is zorgelijk. Partijen durven hun beste mensen niet meer af te vaardigen. De coronacrisis is té gepolariseerd. Té politiek. En daarom durft niemand verantwoordelijkheid te nemen. Dit is geen parlementaire enquête, dit is politiek theater. Een doofpot in commissieformaat. Het zoveelste voorbeeld van de uitholling van onze parlementaire controle.
Waarom Arib de corona-enquête niet mocht leiden is niet zo moeilijk te raden. Zij maakte zich niet geliefd bij farmaceuten en de leden van het toenmalige kabinet met haar ongezouten kritiek op de aanpak van de Mexicaanse griep in de periode 2009-2010. Er werden miljoenen verspild aan nutteloze vaccins omdat ministers hun oren lieten hangen naar farmaceuten en Ab Osterhaus.
Arib zei daarover in 2011 in de Tweede Kamer: ‘Op grond van de oude definitie zou er helemaal geen sprake zijn geweest van een pandemie. Bovendien werd in Nederland geen voorlichting gegeven door de overheid, maar door de heer Osterhaus die, naar later bleek, veel te winnen had bij een pandemie. Daarnaast is er heel snel besloten om vaccins aan te schaffen, een beslissing waaraan later werd getwijfeld. Er zijn enorme bedragen uitgegeven aan vaccins die later niet nodig bleken te zijn. Er was bovendien onduidelijkheid over de vraag wie wel en wie niet moest worden gevaccineerd en welk vaccin het veiligst was. Ten slotte was er onduidelijkheid over de prijzen van de vaccins en de voorwaarden waaronder deze zijn aangeschaft.’
Vind je ons werk belangrijk, word dan lid van de Club van Dwarskijkers. Voor maar 15 euro per jaar (incl. BTW) krijg je toegang tot exclusieve content zoals columns en podcasts.