Het is deze week niet makkelijker geworden om mensen te laten geloven in het nut van stemmen. Ik verkeerde sinds 22 november in een overwinningsroes en huilde vreugdetranen toen het hoofdlijnenakkoord werd gepresenteerd. We hadden gewonnen, we hadden ze weggestemd.
Ik stemde voor de frisse wind uit het Oosten, de stem van het platteland. Maar ik krijg een muffe pensionado uit de Haagse stolp met een twijfelachtige werkervaring. Niemand stemde op Dick Schoof, maar dat vond ik bij Plasterk geen punt dus daar kan ik nu moeilijk krokodillentranen om huilen. Niemand kan volgende week op Ursula von der Leyen stemmen, zoals ze vorige keer ook niet meedeed aan de verkiezingen, maar wel de machtigste vrouw van Europa werd.
Stemmen lijkt zinlozer dan ooit. Je verliest zelfs als je wint. Maar als je niet gaat, verlies je zeker.
De hele column is hier te lezen exclusief voor leden van de Club van Dwarskijkers. Lid ben je al voor 15 euro per jaar (incl. BTW). Daarmee steun je ons werk en krijg je toegang tot exclusieve content zoals columns, podcasts en reclamevrije video’s.