Wat we moeten leren van Spanje (of eigenlijk wat Spanje van ons moet leren) is dat je nooit nooit nooit je watermanagement mag verwaarlozen. Als het water dreigt te stijgen door heftige neerslag of smeltende ijsbergen, maak je de dijken hoger en steviger. Dat lijkt een open deur in een land onder de zeespiegel, maar de realiteit is dat wij nu -ruim 70 jaar na ónze watersnoodramp, overal grote gaten in onze dijken maken.
Bijvoorbeeld in de duinen bij Castricum, waar vrachtwagens en graafmachines af en aan rijden om de dijken kapot te maken zodat ‘het kalkrijke zand het achterliggende gebied in kan stuiven’. Dat moet ervoor zorgen dat de bodem minder verzuurt, wat nu gebeurt door stikstof. Nu groeien er stikstofminnende bramen (wat me heerlijk lijkt voor de vogeltjes en de knaagbeestjes trouwens). Straks zijn er moerassen vol riet en enge steekbeesten.
De hele column van Marianne Zwagerman is hier te lezen, exclusief voor leden van de Club van Dwarskijkers. Lid ben je al voor 15 euro per jaar (incl. BTW). Daarmee steun je ons werk en krijg je toegang tot exclusieve content zoals columns, podcasts en reclamevrije video’s.