Ineens vriest het weer. Ik was nog maar net opgewarmd. Het zou toch niet meer vriezen? Het zou toch nooit meer vriezen? Nooit meer een Elfstedentocht? Iedereen die een beetje deugt in de wereld vloog deze week naar Dubai om op een zonnig terras -waar de airconditioning full power aanstaat- te praten over de dringende maatregelen die het overkoken van de aarde tegen moeten gaan.
Maar hier vriest het alweer. Nadat het bijna de hele zomer regende. Die enorme droogte waar we zo bang voor zijn gemaakt, was er niet. Geen verdorde gele bermen langs de snelweg in augustus, maar zompige modderpoelen. Nog nooit regende ik zo vaak tot op mijn onderbroek nat tijdens het uitlaten van Bruce als deze zomer. Gelukkig maar, want als het regent ziet niemand je tranen.
De hele column is hier te lezen voor leden van de Club van Dwarskijkers. Lid ben je al voor 15 euro per jaar (incl. BTW). Daarmee steun je ons werk en krijg je toegang tot exclusieve reclamevrije content zoals columns, podcasts, live-events en video’s.