We hadden die hele asielproblematiek weg georganiseerd naar een plek ver weg. Ver voorbij waar je als weldenkende, hardwerkende Nederlander ooit wilt komen. Daar waar we ook de windmolens neerpleuren, lekker uit het zicht. Maar die malle dwangwet bracht alles ineens heel dichtbij. In onze achtertuinen.
De spreidingswet liet de aarde even beven in het Vondelpark, liet in Loosdrecht en Oud-Zuid het water in de huizen lopen. Solidariteit was niet langer iets wat je af kon kopen, maar iets wat je waar moest maken. Wat ontplofte in je volgevreten gezicht. We voelden ons allemaal even Ter Apel. En deden het enige wat we konden doen: stemmen op partijen die hopelijk gaan regelen dat niet heel Nederland Ter Apel wordt.
De hele column is hier te lezen voor leden van de Club van Dwarskijkers. Lid ben je al voor 15 euro per jaar (incl. BTW). Daarmee steun je ons werk en krijg je toegang tot exclusieve reclamevrije content zoals columns, podcasts, live-events en video’s