Na deze heftige week, vol schreeuwende politici en een opgestapte staatssecretaris, ben ik toch vol vertrouwen. Vertrouwen dat we onderweg zijn naar een nieuw Nederland, dat de jonge Nederlanders samen gaan bouwen. Ik diep even een column op die ik 9 (!) jaar geleden schreef en uitzond op BNR. Geestig, toen mocht ik nog gewoon n*ger zeggen op de radio. Tijden veranderen, maar mensen blijven op zoek naar geluk, veiligheid en saamhorigheid. Dat weet ik zeker. (En maak je geen zorgen, ik blijf waarschuwen voor de gevaren van de radicale islam.)
———-
Ik zie vooral heimwee. Ik zie een land vol ontheemde mensen. Ik zie mensen die hier nog maar net zijn en zich afvragen hoe ze dit allemaal onder de knie moeten gaan krijgen: het weer, de taal, het eten, het wonen in een pand dat niet lang geleden nog een gevangenis of kazerne was.
Ik zie mensen die hier geboren zijn maar toch moeten oprotten naar hun eigen land. Ik zie mensen die in hun eigen land wonen, maar er steeds minder van vroeger in herkennen. Die hoofddoeken en moskeeën zien oprukken, terwijl Zwarte Piet weg moet. Ik zie mensen die altijd de zekerheid hadden van loondienst met pensioen en ziektewet maar nu als ZZPer de eigen broek moeten ophouden. Ik zie miljoenen mensen alleen wonen, soms by choice en soms tegen wil en dank, in een wereld die nog helemaal niet zo is ingericht op solo. Ik zie mannen muntthee drinken in verwarring over wat die jonge, slimme, goed opgeleide vrouwen nou eigenlijk van ze willen.
En dus is er in al die diversiteit een verbinding.
Ontheemd. We zijn allemaal ontheemd. Op weg naar waar we nog niet waren. Terwijl de menselijke natuur is om terug te willen naar hoe we denken dat het vroeger was. Het vroeger uit onze herinnering, toen alles beter was. Uiteindelijk komen we er wel aan, in dat nieuwe Nederland, die nieuwe wereld. Maar wie neemt er de leiding? Alleen dooie vissen gaan met de stroom mee.
Kunnen wij richting geven? Vast een beetje bouwen aan de nieuwe identiteit van die achttien miljoen Nederlanders, die nog niet zo lang geleden met vijftien miljoen waren. Op dit hele klein stukje aarde.
Zodat we allemaal weer wat houvast hebben. En iets minder ontheemd zijn.
Luister ook de nieuwe #opznkop (editie 171 in je podcastapp)