Het zijn verwarrende tijden voor de vredelievende mens. Ik ben van augustus 1969, toen vrede hip werd. De wereld dreunde na van Woodstock, waar Jimi Hendrix het Amerikaanse volkslied omtoverde in een vlammende aanklacht tegen de oorlog in Vietnam.
Hij gebruikte zijn gitaar niet als muziekinstrument, maar liet de Fender Stratocaster krijsen als een laagvliegende straaljager, gillen als een luchtalarm en grommen als een bommenwerper die de napalm afwerpt. De oorlog kruipt onder je huid, met alle chaos, verdriet, manipulatie, vernietiging en zinloosheid als je de rauwe, schurende geluidsexplosie van Hendrix luistert. Een muzikale oorlogsverklaring aan oorlog, de soundtrack voor een groeiende anti-oorlogsbeweging die niet meer te negeren was.
Een half miljoen jonge mensen op een modderig Amerikaans weiland, die de wereld lieten geloven in liefde boven oorlog. Die vrede sexy maakten. Probeer vandaag nog maar eens 500.000 mensen op de been te krijgen tegen oorlog. Vrede is niet alleen uit de mode, het lijkt wel een verboden woord. De paar vredesdemonstraties die er in Nederland zijn, komen niet verder dan 500 deelnemers.
Een schril contrast met de honderdduizenden Nederlanders die in de jaren ’80 de straat opgingen tegen de kruisrakketten. Toen stond Nederland op zijn achterste benen vanwege de plaatsing van de Amerikaanse kernkoppen op Europese bodem. We waren doodsbang voor escalatie van de Koude Oorlog, bang dat de bom op ons hoofd zou vallen.
Toen voedde onze angst de vredesbeweging, nu leidt de aangewakkerde vrees gek genoeg tot oorlogshonger. Alle lessen van de Tweede Wereldoorlog lijken vergeten. Niemand herinnert zich nog de adviezen van president Eisenhower, uitgesproken in zijn afscheidsspeech. De grote defensie-industrie waarmee het Westen de vijand denkt te moeten bestrijden, leidt als we niet oppassen tot een samenleving waarin we juist de waarden verliezen die we proberen te verdedigen, waarschuwde Eisenhower.
In plaats van streven naar vrijheid en vrede zijn we verliefd geworden op wapens en repressie. Als we al massaal de straat op te krijgen zijn, is het eerder vóór (kern)wapens dan tegen. We bouwen windmolens tot er geen snippertje land meer over is want kernenergie is eng, maar we staan te trappelen tot we kunnen schuilen onder een Europese kernwapen paraplu. Terwijl het hebben van een grote wapenindustrie juist een garantie voor is voor toekomstige oorlogen.
We lijken massaal verblind door de blinkende straaljagers, onderzeeërs en raketwerpers. De manipulatiemaatschappij draait op volle toeren om de geesten rijp te maken voor boots on the ground. Wie vrede wil is een extreemrechtse gek, een door de Russen gekochte nepnieuwsverspreider. Oorlogen uitvechten en wapens bouwen is het nieuwe deugen. Feiten doen er niet meer toe in deze deugpsychose.
De oorlog in Oekraïne, die in feite begon in 2014 en nu al drie jaar in alle bloederigheid woedt, leidt nú ineens tot een explosie van top-overleggen, aangevoerd door Ursula never-waste-a-good-crisis Von Der Leyen. Niet omdat Rusland begon met het aanvallen van de EU, nee, omdat er een nieuwe Amerikaanse president is die vrede wil. Vréde! Het verboden woord. Vréde! Dat is slecht voor de handel! Vrede is erger dan oorlog als de verkéérde President het wil.
De columns zijn normaal gesproken exclusief te lezen voor Leden van de Club van Dwarskijkers. Maar deze boodschap is zo belangrijk dat hij voor iedereen toegankelijk is. Verspreid hem in je netwerk! Vind je DwarsNieuws belangrijk? Word dan lid, dat ben je al voor maar 15 euro per jaar (incl. BTW) daarmee steun je ons werk, krijg je toegang tot exclusieve content en meer.