Wat vrij overzichtelijk en met goede intenties begon, is in veertig jaar uitgegroeid tot een troebele, stinkende, zompige cultuur van dealtjes sluiten waar ons land aan ten onder gaat en dat nog maar voor twee beroepsgroepen nuttig is: vergadertijgers en laffe politici.
Een effectief middel waarmee laffe politici besluiten voor zich uitschuiven om ze na een ellenlange praatperiode als een voldongen feit uit de polder te laten opstijgen. Gewoon staan voor wat je wilt of waar je in gelooft is geen competentie meer van politici en bestuurders. Ze verschuilen zich achter planbureau’s adviesraden, rapporten, onderzoeken, commissies, regeringscommissarissen, ngo’s, stuurgroepen, activistische rechters, brancheorganisaties en allerlei schimmige lobbyclubjes verpakt in verenigingen en stichtingen met op het oog onschuldige namen als de ‘Vereniging Innovatieve Geneesmiddelen’ of de ‘Caring Farmers’.
De hele column is hier te lezen voor leden van de Club van Dwarskijkers. Lid ben je al voor 15 euro per jaar (incl. BTW). Daarmee steun je ons werk en krijg je toegang tot exclusieve reclamevrije content zoals columns, podcasts en video’s.
Leestip:
Ik citeer in deze column uit dit nieuwe boek van journalist ArieJan Korteweg die prachtig beschrijft hoe de hazen lopen rondom de Tweede Kamer. Hij beschrijft het als het Haagse Stockholmsyndroom, een gesloten circuit waarin verandering vrijwel onmogelijk is omdat iedereen zich laat gijzelen door het systeem waarin journalisten niet nieuwsgierig maar medeplichtig zijn. Een aanrader voor wie van politiek interessant vindt en zich afvraagt hoe alles toch steeds zo bij het oude kan blijven terwijl de kiezers verandering willen.