Beeldvorming is een fascinerend ding. Nu politici met stikstof- en klimaatgedram geen zetels meer kunnen winnen, hebben ze een nieuwe lovebaby: de arme mens. Wie de algemene politieke beschouwingen in de Tweede Kamer deze week volgde zou denken dat Nederland is veranderd in een vuilnisbelt waar tandeloze zwervers met elkaar op de vuist gaan, in de rij voor een geplunderde voedselbank.
Er is in Nederland minder armoede dan ooit en toch gaat het in de prille verkiezingscampagne nergens anders over. Armoede is in de politieke mode, terwijl het percentage ‘arme’ inwoners van ons gave landje sinds de jaren ’90 bijna halveerde, van weinig naar bijna niks.
Bovendien is de helft van de armoede geïmporteerd. Vijftig procent van de ‘arme’ mensen in Nederland is migrant. Het is maar de vraag of hun armoede volgens de Nederlandse definitie niet een enorme rijkdom is, afgemeten aan wat als noodzakelijk wordt gezien in de samenleving die zij achterlieten.
De hele column is hier te lezen voor leden van de Club van Dwarskijkers. Lid ben je al voor 15 euro per jaar (incl. BTW). Daarmee steun je mijn werk en krijg je toegang tot exclusieve content.