Zijn kaartjes zijn zo duur geworden dat de working class heroes waarover hij zingt al lang niet meer naar zijn concerten kunnen (maar Frans Timmermans wel ………) waardoor zijn Amerikaanse fanclub er zelfs mee ophield.
Hij haalde laatst Michelle Obama op het podium om mee te zingen…………
In 2014 schreef ik al in mijn column in krant waarom ik afscheid van Bruce Springsteen moest nemen =>
De laatste keer dat ik hem live zag (in 2016 op het Malieveld) werd ik aangerand door een groep aangeschoten oude lelijke mannen en NIEMAND greep in. Ik had er jaren een trauma van.
Toen zijn biografie uitkwam was ik zo vreselijk teleurgesteld in hem, daar vertelde ik toen nog over op Radio 1.
.
Dus ik zou niet gaan. Maar ik ben er straks toch bij in Landgraaf. Waarom? Ik legde al eens uit in dit boek (hoef je niet lezen verder hoor) hoe Bruce mij mijn leven teruggaf. Het was mei 2009, ik reed ook naar Landgraaf, net als vandaag:
‘Ik kon niet meer goed autorijden door mijn ziekte. Maar ik ging toch. Ik scoorde via
Marktplaats een kaartje en reed in mijn eentje naar Landgraaf. Met een beurs hart en een
kapot lijf. Ik was daar alleen. Alleen met Bruce. Ik heb van begin tot eind gehuild.
Badlands kwam binnen als een mokerslag. Talk about a dream, try to make it real
You wake up in the night with a fear so real. You spend your life waiting for a moment that just don’t come. Door mijn tranen heen beloofde ik hem en mezelf: ‘Okay Bruce, ik hoor je. Ik heb genoeg tijd verspild. Mijn leven gaat nu beginnen.’ In de jaren die volgden leefde ik zo hard, zo intens. I rolled down the window and let the wind blow back my hair. Ik reisde, soms achter Bruce aan maar meestal op weg naar avontuur. Ik ging naar waar ik nog nooit was.
Ik zeilde op oceanen met mannen die ik nauwelijks kende, leefde in de oppervlakkige
wereld van selfmade-miljonairs, werd schrijver en columnist, publiceerde een roman, ging
feesten en stappen en dansen op het strand. En vond ergens onderweg mezelf weer terug. Bruce was er altijd. Bruce gaf hoop. Bruce gaf kracht. Bruce gaf vertrouwen.
Het gaat zoveel verder dan muziek.
Veertien jaar later is Bruce een oude man, hij viel laatst op het podium in Amsterdam en moest opgetild worden door zijn bandleden. Dor Hout. Het is confronterend. Zelf zeil ik allang niet meer op oceanen met mannen die ik nauwelijks ken, maar vraag me soms af waarom ik daar eigenlijk mee stopte. Waarom zit ik niet ergens ter wereld op een zeilboot?
Vaak grijpt Bruce in als ik even niet meer weet welke kant ik op moet in mijn leven. Laatst deed hij dat weer zo krachtig dat ik het niet zou geloven als er niet twee vriendinnen naast me stonden die het zagen gebeuren. Ik beschrijf een paar voorbeelden in het boek dat ik net noemde. Mijn hele hoofdstuk is hier te lezen voor leden van de Club van Dwarskijkers.