Vandaag is -eerder dan gehoopt!- de dag die iedereen aan zag komen sinds de Kaag-fanclub in Hilversum, die ook wel ‘publieke’ omroep wordt genoemd, opzichtig haar aftocht begon te regisseren. Kaag bleek het gewoon niet te kunnen. Ze behaalde, dansend op de puinhopen van Rutte, nog wel een mooie uitslag bij de Tweede Kamer verkiezingen, maar raakte haar nieuwe achterban mede dankzij Tjeerd de Groot in recordtempo weer kwijt.
Op Financiën was ze niets anders dan een faalminister. Dat zegt de Raad van State, dat zegt de Algemene Rekenkamer, dat zeggen toonaangevende economen, dat schrijft het FD en zelfs de Volkskrant kon vandaag niet anders dan opschrijven dat: ‘de Raad van State zich in zeldzaam uitgesproken termen beklaagde over de begroting van Rutte IV: hoeveel extra uitgaven het kabinet precies deed en waaraan, en hoe deze financieel gedekt moesten worden, was nauwelijks te ontcijferen. Nergens in de Voorjaarsnota was een helder overzicht van alle bezuinigingen, meevallers en tegenvallers te vinden.‘
Kaag wordt dus niet -zoals het hele Mediapark hoopte- de eerste vrouwelijke minister-president, ze werd een van de slechtste ministers van Financiën waarmee we ooit zijn opgescheept (en toevallig ook de eerste vrouwelijke). Dat geeft niks, vrouwen mogen net zo hard falen als mannen, ook dat is gelijkheid. Het is onzin dat vrouwen betere directeuren of bestuurders zijn dan mannen. Je hebt goeie en slechte, zoals er ook zat mannen op plekken zitten waar ze niet thuishoren (Hoi Hugo!).
Wat wel erg is: in een functionerende democratie wordt zo’n man of vrouw naar huis gestuurd. Paar krokodillentranen, een bosje bloemen en weer door. Maar nee, Kaag krijgt een aftocht als een martelaar. Met mediaverslagen alsof we niet een faalhaas uitzwaaien maar iemand die ons land had kunnen redden als het nog te redden was.
Wat helemaal erg is: Kaag zet met het gejank dat haar falen moet verhullen eigenhandig de emancipatieklok 20 jaar terug. Ze verschuilt zich achter haar nageslacht, dat nota bene volwassen is! Ze praat in de persconferentie vandaag over haar gezin alsof haar kinderen nog in de luiers zitten, terwijl ze de leeftijd heeft om oma te worden.
Daarmee begaat ze een van de doodzonden die ik benoem in mijn boek over het Mutsenparadijs. Ik beschrijf daar hoe ik in mijn leidinggevende leven veel vrouwen tegenkwam die hun kinderen gebruikten als alibi. Vrouwen worden vaak gedreven door faalangst en onzekerheid, en hoe verder je komt in je carrière, hoe meer je aan jezelf kunt gaan twijfelen. Je krijgt steeds meer zelfverzekerde mannen om je heen en er maken zich steeds meer mensen druk om jouw stoelpoten. De druk neemt toe. En de verleiding om te vluchten ook. Sommige vrouwen gebruiken hun kinderen als vluchtroute. Alleen al het feit dat die vluchtdeur op een kiertje staat, is funest. Je creëert voor jezelf een way-out. En daarmee de verleiding om af te slaan in plaats van door te gaan.
Als je geen faalangst hebt, maar gewoon echt keihard faalt hou je beter de eer aan jezelf en ga je weer wat doen wat je wel kunt. Falen is niet erg, liegen wel.
Kaag zegt vandaag dat ze hoopt haar aftocht meisjes er niet van weerhoudt om ook politiek in te gaan. Ja bedreigingen zijn naar, ik weet er alles van (en moet het zonder door de staat gefinancierde beveiliging doen), maar Rutte en Wilders worden ook zwaar bedreigd. Die hebben alleen geen kinderen om als vluchtdeur te dienen. Je falen vermommen als vrouwenhaat en je kinderen als excuus, een slechter voorbeeld had Kaag meisjes niet kunnen geven. Ze bewijst Nederlandse vrouwen, die net een beetje uit het Mutsenparadijs klauterden, een slechte dienst.
Mijn hele hoofdstuk over nageslacht als excuus (én tips om door het het niet bestaande glazen plafond te breken) is hier te lezen voor leden van de Club van Dwarskijkers. Lid ben je al voor 15 euro per jaar (incl. BTW), dan krijg je toegang tot exclusieve content en steun je mijn werk.