Al jaren zei mijn goede vriend Jan Bennink: ‘Zet nou je eigen platform op Marianne, je moet niet afhankelijk willen zijn van (sociale) mediabedrijven.’ Ik wist wel dat hij gelijk had, maar in beweging komen is niet altijd makkelijk. Gelukkig hielp Wendy Weel mij met uitwerken en bouwen van wat ik wilde. Als je ook een site wilt, bel Wendy, zij is mijn digitale steun en toeverlaat. Toen had ik een site maar deed ik er nog niet zoveel mee, tot ik een jaar geleden ineens de smaak te pakken kreeg.
Ik richtte de Club van Dwarskijkers op en morgen is het precies een jaar geleden dat de eerste Dwarskijkers lid werden 🥳. Want zwartkijkers zijn er al genoeg, we hebben meer Dwarskijkers nodig. Mensen die door de prietpraat en de napraatjournalistiek heen kijken. Mensen die het nieuws in perspectief weten te plaatsen, het afpellen tot de kern en zien hoe het echt zit.
Dankzij mijn leden heb ik mooie dingen kunnen maken zoals deze reportages over de hypocrisie van de Groene Maffia, die alles tegenwerkt in Natura 2000 gebieden; de koeien moeten weg en de autocross mag niet meer. Maar een paar honderd asielzoekers was ineens niet zo’n probleem? Tot ik verhaal ging halen en het plan sneuvelde. Of deze reportage bij Boer Koos, die zijn boerderij in gevaar zag komen door de natuur die hij zélf aanlegde. Of mijn gesprekken met Eline van den Broek over oversterfte waar Agnes Kant van Lareb pislink over was (Hoi Agnes! Ben je al lid?).
Ook Hugo de Jonge was laatst weer eens pislink over mijn column in De Telegraaf (hier te lezen voor leden van de Club van Dwarskijkers).
Een column die volgens Jan Willem Duyvendak (ja dat is de broer van) bol staat van de elitehaat met een nativistische inslag.
Ik moet toegeven dat ik woord even moest googlen, maar Duyvendak heeft blijkbaar weinig van de column begrepen. Ik haat de elite ook helemaal niet. Haat is sowieso een emotie waar je spaarzaam mee om moet gaan, die moet je niet verspillen aan mensen die het niet waard zijn.
Ik haat niemand, ik haat alleen liegen en hypocrisie en dan heb je op dit moment in Nederland een zware tijd als je de politiek volgt.
Toch blijf ik dat doen, al was het maar omdat er zoveel liefde terugkomt uit de Club van Dwarskijkers. Ik kan helaas niet reageren bij Petje Af op alle lieve berichten die de leden daar achterlaten, maar lees ze allemaal en voel mij zeer gesteund. Dus heel hartelijk dank voor het lid zijn en op naar de 10de verjaardag!